„Jesteś moim przyjacielem”. Oto wyznanie, które
odzwierciedla niezwykłą rzeczywistość. We współczesnym świecie można odnieść
wrażenie, że takie cuda już się nie zdarzają. Egoizm wydaje się być
wszechobecną formą ludzkiego postępowania. Nie można jednak popaść w
beznadziejne czarnowidztwo. Na szczęście istnieją relacje, które można określić
mianem przyjaźni. A czym charakteryzuje się ten bezcenny skarb? Kiedy mogę
powiedzieć, że drugi człowiek prawdziwie jest przyjacielem?
Przede wszystkim nie jest to kwestia wytworu
czarodziejskiej różdżki. Potrzeba długiego czasu, aby zbudować trwałą budowlę
przyjaźni. Niezbędne są „próby zaufania” wysokiego kalibru. Jest to swoiste
wypalanie złota z pierwotnej zanieczyszczonej bryłki kruszcu. Sprawa dotyczy
bowiem miłości, która jest wzajemną gotowością do bezinteresownego obdarzania
się dobrem i duchowym wsparciem. Jest to swoiste bycie dwóch ciał w jednej
duszy. Takie zespolenie wymaga autentycznej woli wspólnego tworzenia. Porażka
drugiego jest motywem, aby jeszcze intensywniej udzielić potrzebnego wsparcia.
Sukces przyjaciela wyzwala radość większą niż w przypadku własnych
zwycięstw. Spoglądanie ku wspólnemu celowi rodzi pasję powoływania do istnienia
pięknej przyszłości.
Przyjaźń zakłada radykalny poziom miłości, w
której występuje gotowość do oddania swojego życia dla przyjaciela. Nie jest to
rezygnacja na zasadzie przymusu. Jest to dobrowolna ofiara, która podejmowana
jest z radością w sercu. Towarzyszy temu pewność, że przelewana krew nie będzie
zmarnowana, ale przez przyjacielską duszę zostanie w pełni wchłonięta i jak
najlepiej przeobrażona w dobro.
Ten „splot więzów krwi” dokonuje się w
atmosferze wzajemnej równości. Na dalszy plan schodzą wszelkie zróżnicowania
związane z miejscem zajmowanym w społeczeństwie. Przyjaciele stają wobec siebie
w prostocie i nagości swych dusz. Jest to czystość i bezpośredniość dwóch osób,
które od Boga otrzymały taką samą godność dziecka Bożego. To powoduje, że znika
zazdrość i chory duch rywalizacji. Na plan pierwszy wysuwa się wzajemny
szacunek i traktowanie na serio słów, które wypowiada przyjaciel. Słowa te
nabierają swoistej mocy „przykazań”, rozumianych jako serdeczne sugestie, pełne
szczerego zatroskania i życzliwości. Bardzo duże znaczenie odgrywa zaufanie.
Słowo przyjaciela ma status ufnego uobecnienia. Dlatego jest przyjmowane z
otwartym sercem. Nie do pomyślenia jest obojętność lub lekceważenie. W pewien
sposób nie jest najważniejsza treść, ale fakt, że autorem sformułowanej treści
jest przyjaciel. Przyjąć w siebie przyjacielskie słowo, to poprzez to słowo
zaprosić do swego wnętrza samego przyjaciela.
Przyjacielski dialog umożliwia poruszanie
wszystkich tematów. Właściwie nie ma kwestii tabu. Jest to przezwyciężenie
relacji „pan-sługa”. Pan nie opowiada słudze o swym życiu, lecz wymaga jedynie
wykonania określonych obowiązków i prac. Przyjaciele odsłaniają przed sobą
tajniki swych serc. Są to sprawy, które złożone są w najgłębszych pokładach
duszy. Niejednokrotnie chodzi o rzeczy bardzo wstydliwe lub niezwykle trudne do
wypowiedzenia. Tylko przyjacielowi można wyznać to, czego człowiek boi się
powiedzieć nawet sam sobie. Przyjacielska obecność sprawia, że „niesprecyzowane
kołatania wnętrza” zostają niejako uchwycone w słowa i wydobyte z ciemnych
pokładów podświadomości do jasnych przestrzeni świadomości. To umożliwia proces
wewnętrznego wyzwolenia i panowania nad sobą.
Największym przyjacielem każdego człowieka jest
Jezus. Swą przyjacielską miłość przypieczętował Krwią przelaną na Krzyżu. Tylko
od nas zależy, czy ze swej strony zechcemy przyjąć ten bezcenny dar. A jak to
uczynić? Jezus wyjaśnia: „Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to,
co wam przykazuję” (por. J 15, 9-17). Niech zachętą do podejmowania drogi
przykazań będzie Chrystusowe wyznanie: „nie nazywam was sługami (…), nazwałem
was przyjaciółmi”. Niesamowite! Jeśli tylko zechcemy, możemy zostać
przyjaciółmi Boga. Zaufać słowu Ewangelii, to zawrzeć przyjaźń z Jezusem.
Panie, Ty jesteś absolutnym źródłem wszelkiej
przyjaźni, Boskiej i ludzkiej! Błogosławiony, kto potrafi być przyjacielem i
idzie przez życie wraz z przyjacielem…
10 maja 2015 (J 15, 9-17)
