„Na pewno się uda”. „Nic z tego nie będzie”. Oto sformułowania, które dobrze obrazują dwie niewłaściwe postawy w relacji do Boga. Sama Miłość Boża nie wystarczy. Ważny jest także sposób podejścia do niej.
Otóż pierwszy błąd polega
na głębokim przekonaniu, że moje oczekiwania zostaną na pewno zrealizowane.
Towarzyszą temu nieraz gorliwe modlitwy i wyczerpująca praca. Ostateczny
rezultat podejmowanego trudu ma być jednak całkowicie zgodny z naszym pomysłem.
Niestety, okazuje się, że często nawet najbardziej płomienne wołania i życiowe
zmagania nie przynoszą oczekiwanego skutku. W rezultacie w sercu rodzi się
zawód, duchowe zobojętnienie, a nieraz nawet całkowita utrata wiary.
Drugi błąd to niedowiarstwo.
Doświadczane pragnienie od razu w punkcie wyjścia zostaje uznane za niemożliwe
do zrealizowania. Głos serca staje się więźniem ograniczeń wymyślonych przez
rozum. Kalejdoskop przyczyn takiego stanu rzeczy może być najprzeróżniejszy.
Raniące doświadczenia z przeszłości. Aktualne życiowe zagmatwanie. Postrzeganie
przyszłości jedynie w czarnych kolorach. W każdym razie wspólnym mianownikiem
jest to, że Bóg nie otrzymuje nawet najmniejszej szansy na działanie. W
rezultacie zaplanowany dla nas dar Bożej Miłości nie może przeobrazić się w
konkretną rzeczywistość naszego życia.
W kontekście tych pułapek
najbardziej sensowna postawa życiowa charakteryzuje się istnieniem podwójnego
przekonania. Najpierw jest to wiara w możliwość zaistnienia tego, co aktualnie
wydaje się nierealne. Wszak nieskończona moc Boga przekracza moje ograniczone
ludzkie siły. Nie jest ważne, jak coś konkretnie może być zrealizowane.
Najpierw potrzebne jest przekonanie o tym, że doświadczane pragnienie może stać
się konkretnym życiowym faktem.
Następnie konieczne jest
otwarcie się na wszelkie możliwe sposoby i rezultaty zadziałania Bożej łaski.
Mądrość polega na ufnym przyjęciu tego, co się wydarzy w czasie i przestrzeni.
I tu pojawia się niebezpieczny paradoks. Otóż Bóg najczęściej działa poprzez
ludzi, których postawił na drodze naszego codziennego życia. Członkowie
rodziny, znajomi z różnych grup, do których należymy, towarzysze wspólnie
podejmowanych inicjatyw, znajomi z pracy. Niestety, to właśnie ci
najbliżsi są najbardziej wykluczani jako potencjalni Boży prorocy. Często nie
postrzegamy ich jako narzędzi Bożego działania.
Coś takiego spotkało nawet
samego Jezusa Chrystusa. W swym rodzinnym mieście niewiele mógł zdziałać, gdyż
ze strony najbliższych spotkał się z powątpiewaniem i lekceważeniem. Z bólem
musiał podsumować zaistniałą sytuację powiedzeniem: „Tylko w swojej ojczyźnie i
w swoim domu może być prorok lekceważony”. Prorok to człowiek, który działa w
imieniu Boga. Lekceważyć kogoś jako proroka, to nie uznać w nim tej prorockiej
misji. Częste widzenie kogoś w szarej codzienności może skutecznie
zamknąć oczy na promieniujący przez niego blask Bożego Światła. Wielka
strata!
W najgłębszym sensie nie
jest to zakwestionowanie jakiegoś człowieka, ale samego Boga. Najbardziej traci
sam kwestionujący, który w ten sposób zamyka się na działanie Bożej łaski.
Płytkość ludzkiego myślenia polega na szukaniu tego, co Boskie w
„wyidealizowanych ludziach”, których bliżej nie znamy. Oczywiście nieraz Bóg
działa tu z wielką mocą. Ale najczęściej Bóg pragnie obdarzać nas swymi
łaskami, a nawet cudami, poprzez tych, z którymi spotykamy się w codzienności
naszego życia. Realny Bóg jest w zwykłym człowieku z krwi i kości. Bóg
postrzegany w odrealnionych ideach, to wytwory naszej egoistycznej
wyobraźni.
Panie, obdarzaj nas darem
wiary. Pomagaj nam odkrywać proroków w tych, których lekceważymy.
Otwieraj nasze serca na strumienie łask tam, gdzie teraz powątpiewamy
…
2 sierpnia 2013 (Mt 13, 54-58)
