Uśmieszek pełen lekceważącej ironii. Spojrzenie jak błyskawica. Pełna
potępienia reakcja wobec osoby, która zdradziła. Grzech cudzołóstwa. W
prawie Mojżeszowym była mowa o ukamienowaniu w takim przypadku. Ale kwestia
rodzaju kamienia nie ma większego znaczenia. Nie trzeba skalnych bryłek.
Wystarczą kamienne słowa i gesty. Lecą z wielką siłą rażenia. Niektórzy odnoszą
wielkie sukcesy w rzucaniu. Postawa potępiania totalnego. Nie ma tu miejsca na
żadne rozróżnienia. Potępiony jest całościowo człowiek wraz ze złym czynem.
Grzesznik wraz z grzechem. Gdy mąż zdradził, staje się wcieleniem wszelkiego
zła w świecie. Wrzucony przez zdradzoną żonę do wiadra z odpadkami, zostaje
wyrzucony z nienawiścią i ląduje na najgorszym śmietniku. Żona, która
zdradziła, w oczach zdradzonego męża jawi się jak najgorsza prostytutka z
niszowego domu publicznego.
Reakcją na taką postawę jest drugie ekstremum. W imię szacunku dla
wolności człowieka, słychać wołanie, że nikogo i niczego nie można
potępiać. Nie ma grzesznika. Nie ma grzechu. Każdy może robić wszystko to,
co chce. Nawet zdrada w małżeństwie nie stwarza problemu. Dwie strony dają
sobie wolną rękę. Ty możesz mieć kogoś. Ja mogę mieć kogoś. Nie wchodźmy sobie
w drogę. Takie udzielenie sobie wzajemnego prawa do zdrady. Nie potępiam
ciebie, bo w sumie robię tak samo. Jak sypiasz z kimś innym, to twoja sprawa.
Mnie to nie interesuje. W imię wolności człowieka, Boży Dekalog zostaje
pominięty.
Jezus nie utożsamia się z żadną z tych dwóch postaw. Jest pełen mądrego
miłosierdzia. Stając w Ewangelii w obronie kobiety cudzołożnej, stwierdza: „I
Ja ciebie nie potępiam. Idź i odtąd już nie grzesz” (J 8, 11). Oto
wzorcowe ustawienie sprawy. Jezus nie rzuca kamieniami. Zarazem w pełni
respektuje Boży Dekalog. Cóż wspaniałego w tym stwierdzeniu? Otóż Jezus
pokazuje, że nie można potępiać człowieka. Nigdy! Nawet gdy żona lub mąż
zdradzi, Jezus niezmiennie mówi do zdradzającego: „I Ja ciebie nie potępiam”.
Jezus nie potępił kobiety cudzołożnej. Pełen miłości miłosiernej, zdecydowanie stanął
w obronie potępianej kobiety. Był w stanie tak uczynić, bo jest bez
grzechu. My grzeszni ludzie szczerze uczynimy tak tylko wtedy, gdy uznamy swe
grzechy. Potępianie drugiego jest bowiem ucieczką od własnego sumienia. W
potępianym człowieku kamienujemy tak naprawdę pyszne nieuznanie własnej
grzeszności. Ludzie pokornie uznający swą nędzę już nie mają potrzeby
kamienować innych. Mistrzami w rzucaniu kamieniami są bezczelni obłudnicy i
zazdrośnicy.
Zarazem brak potępienia grzesznika nie oznacza aprobaty dla grzechu. Jezus
jasno mówi: „Idź i odtąd już nie grzesz”. Nie można akceptować grzechu. Boże
Przykazania niezmiennie pozostają aktualne. Cudzołóstwo jest grzechem. Ten
grzech zabija człowieka, niszczy relacje małżeńskie, wprowadza koszmar w
rodzinę. Kto z miłością ufa Bogu, zawsze będzie chciał heroicznie zachować
przykazania. Nigdy nie pojawi się zgoda na grzech.
Tak więc Jezus daje nam bezcenne światło. Nigdy nie można potępiać
grzesznika. Zawsze trzeba odrzucać grzech i nieustannie nawracać się. Zdążajmy
tą najsensowniejszą drogą Mądrości Bożego Miłosierdzia… To jedyna droga do
Szczęścia.
17 marca 2013 (J 8, 1-11)