„Jezus moim Panem”… jakże piękne wyznanie. Na
różny sposób pojawia się na ustach
wierzących. Niektórzy autorzy takich deklaracji żyją w
przeświadczeniu, że z miłości do Jezusa są gotowi nawet oddać swoje życie. Ale
niestety, często obiektywna prawda jest całkowicie inna. Płomienne deklaracje
okazują się jedynie zestawem emocji. Taki „wierzący” bardziej zapatrzony jest
w idealny obraz siebie jako świadka Bożej miłości, aniżeli w żywego
Jezusa Chrystusa. Chmura emocji bywa tak intensywna, że promienie Jezusowego
Słońca mają poważne problemy z przedostaniem się do „głęboko wierzącego”
serca.
Iluzoryczne przekonania pojawiają się także przy
braku „emocjonalnego przysłonięcia”. Tym razem trudność dotyczy zasadniczo
osób, które mają trzeźwe podejście do życia. Umiejętność radzenia
sobie z różnymi wyzwaniami codzienności powoduje przekonanie o swej wewnętrznej
sile i operatywności. Na plan pierwszy wysuwa się nadmierna wiara w swą „siłę
woli” i „moc działania”.
Całe lata można żyć w iluzorycznym zaślepieniu.
W drobniutkich próbach codzienności lub przy większych wyzwaniach, to
egoistyczne „ja” okazuje się jednak być rzeczywistym panem, a nie Jezus. W
konsekwencji ludzkie zapewnienia zamieniają się w piaszczystą nicość niczym
zamek z piasku na plaży, ogarnięty morska falą.
Na
kartach Ewangelii spotykamy św. Piotra, który składa ambitną
deklarację (Por. J 13, 36-38). W czasie Ostatniej Wieczerzy, pewny siebie,
zapewnia Jezusa: „Życie moje oddam za Ciebie”. Ale Mistrz nie popada w iluzję,
wyraziście odmalowując rzeczywisty obraz swego ucznia: „Życie swoje oddasz za
Mnie? Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Kogut nie zapieje, aż ty trzy razy się
Mnie zaprzesz”. Przyszłość pokazała, że tak właśnie się stało. Piotr został
bardzo boleśnie odarty ze swych głębokich złudzeń na temat swej miłości do
Pana. Odsłonił się prawdziwy obraz człowieka, który ogarnięty jest lękiem i
jest w stanie zaprzeć się „umiłowanego Pana”.
Przypadek
Piotra jest zaproszeniem do budowania solidnej, a nie efemerycznej
relacji miłości z Bogiem. Taka rzeczywista wiara w Boga jest możliwa, jeśli
uprzednio człowiek szczerze stanie „twarzą w twarz” wobec własnego życia. Wiara
w Boga nie może być ucieczką od prawdy o sobie. Aby Bóg mógł naprawdę stawać
się najważniejszy, trzeba przezwyciężyć dwa „zniekształcenia”.
Pierwsze przekłamanie odnosi się do posiadanego
obrazu swej osoby. Człowiek ma pewien idealny obraz siebie, który uważa za
prawdziwy. Istniejące słabości jednak od wewnątrz doskwierają. Aby nie
zburzyć wspaniałego obrazu siebie, te nieakceptowane cechy oraz
denerwujące słabości i grzechy są przypisywane innym ludziom. Taki „idealny
człowiek” oburza się potem na braki u innych, które często tak naprawdę są jego
własnymi grzechami. Boga żywego tu nie ma. Obalenie iluzji polega na uznaniu
swojego prawdziwego obrazu, w którym są zarówno blaski, jak i cienie. Po
zaparciu się Mistrza, Piotr przejrzał na oczy i zaczął żyć w poczuciu swej
słabości.
Właściwy duchowy obraz siebie jednak nie
wystarczy. Wielu „grzeszników” wpada w skrajność i w obszar zła włącza nawet
całe ciało. Dusza jest akceptowana, ciało zaś jako pożądliwe, egoistyczne i
grzeszne zostaje odrzucone. Cielesność jawi się tu jako obca i niebezpieczna
przestrzeń, wobec której trzeba zachować nieufność i jak najbardziej się
zdystansować. Niestety, u niektórych osób „religijne zaangażowanie” jest
neurotyczną ucieczką przed cielesnością i seksualnością. Stanowi to radykalną
blokadę na przyjęcie „zdrowego” Jezusa, który przecież jako Bóg przyjął ciało i
w ciele dokonał naszego zbawienia na Krzyżu. Tylko wtedy, gdy człowiek
akceptuje piękno wymiaru cielesnego, otwiera się droga do rzeczywistego
przyjęcia Jezusa, Słowa Wcielonego.
Gdy mamy prawdziwy obraz siebie i akceptujemy
swe ciało, wtedy Ukrzyżowany i Zmartwychwstały Jezus może naprawdę stawać się
Panem naszego codziennego życia…
15 kwietnia 2014 (J 13, 21-33. 36-38)
