Człowiek nie jest doskonały w swych działaniach.
Z różnych powodów popełnia błędy. Gdy mówimy o błędzie, akcent pada na fakt, że
określone myśli lub decyzje nie są słuszne, ewentualnie coś nie jest prawidłowo
wykonane. Chodzi o wyartykułowanie odchylenia od tego, co utożsamiany z
rozwiązaniem idealnym, najlepszym. Istotna trudność związana jest z tym, że nie
mamy poznania w pełni doskonałego. Brak pełnej wiedzy powoduje, że mogą pojawić
się błędy nawet wtedy, gdy szczerze pragniemy, aby wszystko było jak najlepiej.
Newralgiczne znaczenie mam moment, gdy człowiek odważnie stwierdzi: „Pomyliłem
się”. Nie ma problemu, gdy sprawa dotyczy jakiejś błahostki. Sprawy
wyglądają zupełnie inaczej, gdy chodzi o bardzo poważne konsekwencje, od
których zależy dalszy bieg życia. Jak wtedy zachować się? Warto uświadomić
sobie dwie radykalnie odmienne sytuacje.
Pierwsza sytuacja charakteryzuje się tym, że na
skutek błędu, zaistniałego biegu wydarzeń już nie można w swej istocie nic
zmienić. Przykładem tego są małżeństwa, które zostały ważnie zawarte. W chwili
ślubu wszystko wskazywało po obu stronach, że jest to właściwa decyzja. Nikt
świadomie niczego nie ukrywał. A jednak z czasem występują tak wielkie
rozbieżności w postrzeganiu różnych codziennych spraw, że wspólne życie
przybiera postać niekończących się sporów i kłótni. W świadomości pojawia się
druzgocąca myśl: „Jak mogłem/mogłam tak bardzo się pomylić?”. W takim
przypadku wolą Boga jest, aby dalej wiernie trwać zgodnie ze „ślubowanym
słowem”. Boże Miłosierdzie udzieli „dodatkowych” łask, aby niejako
zrekompensować konsekwencje ewentualnego błędu przy wyborze życiowego partnera.
Niezwykle interesująca jest druga sytuacja, gdy
istnieje możliwość pełnego „wyjścia na prostą” po zaistniałym błędzie.
Oczywiście pierwotnej, błędnej decyzji już nie cofniemy, ale możemy podjąć nową
decyzję, która anuluje skutki poprzedniej. Często jednak pojawia się bardzo
poważny dylemat. Otóż trudność polega na tym, że trwanie przy błędnej decyzji
doraźnie jest prostsze, nie wymaga dodatkowego wysiłku, póki co jest „święty
spokój” i wszystko w odbiorze społecznym wygląda bardzo dobrze. Z kolei
podjęcie „decyzji naprawczej” łączy się z powstaniem szeregu doraźnych
trudności, konieczny jest duży nakład nowej pracy i bardzo boli upokarzające
poczucie pomylenia się. Nieraz jest to prawdziwa „droga przez mękę” w kontekście
reakcji społecznych. Przykładem tego może być wejście w narzeczeństwo z
niewłaściwą osobą, studia, które okazały się „niewypałem”, lub błędny wybór
miejsca zamieszkania. W takich przypadkach warto jednak podjąć „decyzję
naprawczą” i przejść nawet największe „czasowe cierpienia”, gdyż dzięki temu w
przyszłości uzyskamy trwały stan, w którym będziemy szczęśliwi. Jeśli
ulegniemy pokusie i bezwładnie pozostaniemy przy pierwotnym rozwiązaniu, potem
z czasem będziemy coraz bardziej cierpieć, że „to nie tak miało być”. Zarazem
im później, tym z reguły trudniej dokonać zmiany. Może to stać się nawet
niemożliwe, jeśli ktoś na dalszej drodze podjął definitywne zaangażowania.
Wielkim dramatem jest, gdy ktoś uparcie tkwi w błędnych decyzjach moralnych,
jak np. ewangeliczny Herod. Po tragicznym zdarzeniu z Janem Chrzcicielem nie
nawrócił się, ale podobną postawę prezentował wobec Jezusa (por. Łk 9, 7-9).
Dodajmy jeszcze, że przy decyzjach naprawczych
trzeba pamiętać o rozsądnej „metodzie rekonstrukcji”. Nieraz nie można
podejmować gwałtownych decyzji, lecz najlepszy efekt uzyskamy, gdy stopniowo
będziemy powracać na „optymalne tory”. Obrazowo rzecz ujmując: Gdy jedziemy
autostradą i w pewnej chwili zauważymy, że właśnie mijamy nasz zjazd, to lepiej
wtedy nie robić gwałtownego manewru, bo może wydarzyć się wielka tragedia.
Lepiej przez pewien czas jechać błędną drogą i dopiero potem zjechać
bezpiecznie na kolejnym zjeździe. Najważniejsze, że dotrzemy do celu, tylko
nieco później. Przy próbie „nagłej naprawy” moglibyśmy w ogóle nie dotrzeć lub
spowodować poważne komplikacje.
Panie, udzielaj nam łaski, abyśmy jak najlepiej
odczytywali Twoją wolę…
24 września 2015 (Łk 9, 7-9)